Japanse poezen

Tussen de mensen en dingen die ik mis, hoort ook (mijn) kleine tijger Nickey. Dus ik was wel toe aan een bezoekje aan het kattencafé. In Tokyo is de woonruimte klein en is het houden van huisdieren niet altijd makkelijk. Vandaar de kattencafé's. Een plek waar je even lekker met katten kan knuffelen. Tijd dus om dit Japanse fenomeen uit te proberen. Hoewel niets kan tippen aan je eigen kat was het toch erg leuk om weer eens wat poezen te aaien. Ik ben wel van plan om nog een andere plek te bezoeken waar de poesjes iets jonger zijn en willen spelen, aangezien sommige wat verlegen waren. Wel leuk was dat er veel verschillende rassen te bewonderen waren. 

Na een knuffelsessie met de echte katten van Japan, was het tijd voor een bezoekje aan Japan's beroemdste kat, namelijk Hello Kitty. In de buitenwijken van Tokyo is een heel pretpark gebouwd rondom Hello Kitty en de andere karakters van Sanrio. Hoewel de meeste bezoekers onder de 10 waren, heb ik me zeker wel vermaakt. Helaas geen Hello Kitty achtbaan, maar veel theathershows met dit schattige poesje in de hoofdrol. Hoewel het Japans in de shows allemaal goed te begrijpen was voor mijn 3-jarige medebezoekers, was dit voor mijn zeker nog een uitdaging. Verder was er nog een parade, een soort Hello Kitty small world boottochtje, een geheel Hello Kitty huis en een heleboel winkels. Na een paar uur rondlopen tussen de koters, te hebben gestreden om de next Hello Kitty te worden en een foto met en knuffel van Hello Kitty zelf gekregen te hebben, was het tijd om terug te keren naar de volwassenenwereld. Na deze overdosis aan schattigheid ben ik weer een stapje dichterbij om te integreren in Japan, die kunnen immers geen genoeg van krijgen van 'kawaii' dingen.

Tonijn is fijn

 

Mijn favoriete sushi is met tonijn, maar hoe ziet een tonijn er eigenlijk uit? Wanneer je je dit afvraagt in een stad als Tokyo heb je twee opties die spannender zijn dan wikipedia, namelijk of naar het aquarium of naar de grote vismarkt. Ik besloot beide te doen. Eerst maar eens kijken in Tokyo Sea Life. Dit aquarium ligt vlakbij Tokyo Disneyland en is bekend om de tonijnen die er rondjes zwemmen. Samen met huisgenoot Christine op pad dus. Ik ben altijd dol op het verkennen van natuur en dieren, dus de dag kon niet stuk. Tokyo Sea Life ligt aan de zee en heeft een prachtige ingang omringd door water. Eenmaal binnen zijn de tonijnen meteen het meest spectaculaire. Dat ze lekker zijn wisten we al, maar tonijnen zijn enorm, glimmend en razendsnel. Ze zwemmen constant in hoog tempo rondjes. Bijne hypnotiserend om naar te kijken en onmogelijk om te fotografen, zie de mislukte foto. Toen we ons eenmaal konden losrukken, konden we de andere bewoners bekijken. Een erg leuke vis staat hieronder op de foto en was geheel in fen shui zijn hol aan het bekleden met stenen en schelpen. Elke schelp moest dan ook 5 keer verplaats worden voordat deze perfectionistische vis tevreden was. Nog grappiger was echter dat alle Japanners de vissen bespraken in hoe lekker ze wel niet waren, zelfs schoolkinderen moesten die vraag beantwoorden. Onvoorstelbaar. Na een intiem haaien en roggen aaien nog blik in de souvernierwinkel waar het leukste artikel toch wel de tonijnslaapzak was. Geslaagde dag dus.

Tweede onderdeel was dus het bekijken voor de dode tonijnen op de grote vismarkt. Helaas was het vroege opstaan mislukt en waren we al te laat op weg om nog echt iets te zien. Maar eenmaal daar aangekomen bleek dat er helemaal niets te zien zou zijn, omdat de markt gesloten was die dag. Op de foto kun je zien hoe zo'n lege markt eruit ziet, heel interessant. Dus heb in totaal 2 krabben en een paar vissen gezien, maar dat was het. Totale teleurstelling, want ik had me verheugd op een ochtendje griezelen. Dus het verhaal over de dode vissen wordt nog vervolgd.

In de wolken

Na iets meer dan een maand bikkelen om alle woorden, tekens en grammatica te onthouden, eindelijk wat voldoening. Voor mijn schrijfopdracht, welke ging over sushi, had ik namelijk een A+! Dus helemaal in de wolken van de complimentjes van de leraar. Helaas ook in de wolken door het regenseizoen hier. Gelukkig is het nu wel wat warmer, in andere woorden aangekomen met de overvolle ochtendtrein en na een flinke wandeling naar school zweet ik me kapot. Om te zorgen dat ik niet al mijn tijd door breng in de boeken, ben ik druk bezig uit te zoeken wat ik nog allemaal wil doen. En het dan ook echt doen. Tijd gaat namelijk veel te snel! Een van de kleinere dingen op het groeiende lijst heb ik dan ook maar meteen afgestreept. De Tokyo Metropolitan Government Offices. Klinkt niet spannend, maar wel voor degene met hoogtevrees (zie onderstaande foto's). Op naar de 45ste verdieping in ongeveer 45 seconden! Helaas waren er wel veel wolken die wat roet in het eten gooien, maar nog steeds leuk om over de enorme stad uit te kijken. Tel daarbij op dat ook dit uitje gratis was en je hebt weer een leuke middag. De stad is zo enorm groot dat je de randen nog niet eens kan zien. Net zoals Fuji-san, wat te verwachten was met al die wolken. Gelukkig staat het beklimmen van deze verlegen berg ook op het hiervoor genoemde lijst. Nu dus alleen beetje uitkijken over de enorme stad die steeds meer als thuis voelt. Terug beneden  was het uiteraard al begonnen te regenen dus snel de weg terug vinden door het woud van enorme gebouwen, terug naar mijn vertrouwde (laagbouw) buurtje.

Suntory Experience

Omdat we vorige week in de les de woorden: klassenuitje, bier en fabriek hebben geleerd, was het tijd voor een tripje. Op een redelijk grote afstand van Tokyo ligt namelijk de Suntory fabriek. Samen met Asahi, Sapporo en Kirin behoort Suntory tot de grote biermerken van Japan. Dus het was tijd om dit stukje Japanse cultuur op te drinken. Jammer genoeg waren alleen de vrouwen uit de klas mans genoeg om bier te drinken, dus was de klas niet helemaal compleet. Maar toch vol goede moed en met een flink ontbijt achter de kiezen gingen we zondagochtend vroeg op weg naar het verre westen van Tokyo. Eenmaal aangekomen werden vanaf het station vervoerd met een speciale Suntory bus naar de fabriek. Nou ben ik nog nooit in de Heineken Experience in Amsterdam geweest, maar dit zal vast minder indrukwekkend zijn geweest. Pluspunt echter was dat het helemaal gratis was! Dat heeft toch een speciale aantrekkingskracht op de Nederlander in je. Al in al was het wel interessant om te zien hoe het bier wordt gemaakt en het hele verhaal in het Japans aan te horen. Gelukkig mag je ter afsluiting natuurlijk het speciale premium bier drinken dat in de fabriek geproduceerd wordt. Ook geheel gratis en nog lekker ook! Toen we ook nog voor elkaar kregen met behulp van een vriendelijk Japans stel naast ons dat we allemaal gratis een glas mee kregen was het klassenuitje helemaal een succes! Om bij te komen van de gratis biertjes nog een Chinese lunch gehad om vervolgens voldaan in slaap te vallen in de trein terug.

Say Cheese

Als er één geniaal Japans fenomeen was wat ik mee terug naar Nederland mag nemen, dan is het wel Purikura! Nou klinkt dit de meeste misschien nog vreemd in de oren, maar geloof me na een keer proberen is iedereen fan. In plaats van de saaie standaard fotohokjes zoals we die in Nederland kennen voor de pasfoto's, bestaan er in Japan veel leukere hokjes. Hier kan je met je vrienden verschillende foto's nemen met leuke achtergronden. Het leukste komt echter daarna, wanneer je de net genomen foto's kan bewerken met van alles en nog wat. Zo kun je nepwimpers, tekst, hartjes en wat dan ook toevoegen. Heerlijk om een beetje creativiteit kwijt te kunnen in zo'n hokje. Het is wel een kunst om binnen de korte tijd die je heb, zoveel mogelijk versieringen toe te voegen. Maar zoals te zien is op de foto's lukt dat elke keer toch weer. Hoewel het concept over hetzelfde is, bestaan er dan ook nog allemaal verschillende machines. Elk heeft zijn eigen ding, zoals bijvoorbeeld glitters of dat je op de foto enorme bambi-ogen krijgt. Dus lekker aan de slag om ongegeneerd jezelf te bewerken. Voor 400 yen heb je opeens een prachtige egale huid, enorme ogen (eventueel in een andere kleur) met prachtige wimpers, een rossig blosje en roze haar (waarom ook niet). Helaas alleen op de foto, maar die kan je gelukkig ophangen en bewaren. Goed tijdverdrijf dus. Vooral nu ik vandaag eindelijk een plek heb gevonden waar ik, als niet Japanners, gebruik mag maken van een leuk extraatje dat sommige plekken bieden. Namelijk het uitlenen van leuke pakjes en kostuums. Ik heb al eerder geprobeerd om een pakje te lenen, maar kreeg te horen dat het alleen voor Japanners was. Discriminatie! Gelukkig nu eindelijk foto's kunnen maken in een 'French maid' pakje met poezenoortjes. Duidelijk mag zijn dat nog vele foto's en outfits zullen volgen.

Op de thee bij Keio

Na weer een heftig weekje studeren, stond er een volgepland weekend voor de deur. Aangezien ik weinig vrije tijd tussen het studeren door heb, moeten alle leuke dingen dus in het weekend. Een van de agendapunten was een evenement georganiseerd door het Keio Welcome Net. Ik keek er eigenlijk niet zo naar uit, maar had me eenmaal opgegeven. Dus zoetjes de treinreis naar het verre westelijke gedeelte van Tokyo. Eenmaal aangekomen geen moment spijt meer gehad. We werden door twee vrouwen van Keio naar het huis van een van de leden geëscorteerd. Al was het meer andersom, aangezien één van hun al was afgestudeerd aan Keio in 1954. Eenmaal aangekomen in de prachtige tuin was het echt genieten. Het weer was ronduit geweldig. Volgens medestudenten zijn mijn verbrande schouders daar het objectieve bewijs van. In de tuin met een boel aardige mensen van het Welcome Net gepraat en eindelijk weer eens gesocialized met de andere buitenlandstudenten. Naast praten was er gelukkig ook een boel eten. De eigenaar had zelf een steenoven gebouwd, dus hebben we zelf niet zo Japanse pizza gemaakt. Die overigens erg lekker waren. Gelukkig was er nog voldoende Japanse cultuur te beleven tijdens de traditionele thee ceremonie! Het feit alleen al dat er thee geserveerd wordt, maakt het voor mij al leuk. Maar ook de Japanse normen en waarden, zoals van rekening houden met de ander, welke deel uitmaken van het geheel zijn bijzonder. En dan na twintig keer buigen in één keer (met hard slurpen) de thee die zo zorgvuldig is bereid wegwerken. Gelukkig mochten we daarna zelf ook proberen om geheel volgens ritueel een kom groene thee te bereiden. Toen ik daarna ook nog succesvol iets had georigamied, was de dag compleet. We waren echter nog niet genoeg bijgevoed. Dus kwam er nog een volgende ronde eten, dit was al na een enorme lunch met dessert. Maar aangezien de eigenaar zelf soba aan het bakken was, toch maar weer even proeven. Een van de oudere dames vond het echter wel vermakelijk dat ik zo lekker, en vooral veel, aan het eten was. Dus kreeg ik stiekem nog paar stukjes cake mee voor onderweg. Helemaal voldaan en met een zeer welkom gevoel eindelijk naar huis!