Pandamania

Na een regenachtige avond was het gelukkig een prachtige dag vandaag. Tijd dus om erop uit te trekken en mijn nieuwe buren eindelijk eens te ontmoeten. Dan heb ik het niet over mijn huisgenoten, maar de panda's die in het park hier vlakbij wonen. De panda is de grote trekpleister van het nabij gelegen station Ueno, waar dan ook alles in het teken staat van dit schattige zwart witte dier. In de winkels, op straat, in de ufocatchers en in het gemeentehuis: overal zijn panda's te vinden. Terwijl dit leuke beest helemaal niet uit Japan komt, maar uit China. Toen de laatste panda doodging, vlak voor mijn vorige trip naar Japan uiteraard, was het dan ook wachten op een nieuwe uit China. In 2010 was het dan eindelijk zo ver dat China twee nieuwe panda's beloofde, welke pas net hier zijn komen wonen. Omdat iedereen de nieuwe panda's wil aanschouwen was er wel een flinke rij. Tip voor iedereen die ze ook wil zien: neem een kind mee, want dan mag je voor! Gelukkig zijn er mannetjes aanwezig zoals linksboven die alles in goede banen leiden en zorgen dat iedereen een glimp kan opvangen. Rii-Rii en Shin-Shin leken zich verder niet zo veel aan te trekken van alle drukte en lagen lekker onderuitgezakt bamboe te eten. Eerste pandabezoek ooit zit er dus op, maar ik ga sowieso nog een keertje langs bij deze gezellige buren!

Op de fiets

Na lost in translation, nu gewoon lost! Ik had namelijk besloten dat ik een fiets wilde kopen, aangezien dit in Tokyo een geweldig vervoersmiddel is. Ja ja, niet alleen Nederlanders gaan per fiets. Maar om een fiets te kopen, heeft men een fietswinkel nodig. Lijkt niet heel moeilijk, maar is makkelijker gezegd dan gedaan. Toen ik na lang lopen en zoeken het wilde opgeven kwam ik gelukkig een fietsenverhuur tegen. Helemaal gelukkig met mijn nieuwe fiets (met mandje!) meteen een enorme tocht gemaakt. Eerst rustig op de stoep, wat hier mag en gebruikelijk is. Daarvoor zijn zelfs speciale plekjes naast het zebrapad (zie foto). Maar nadat ik een paar keer bijna een Japanner had aangereden, toch de straat geprobeerd. Uitdaging want: links rijden, auto's rijden hard en je weet niet precies waar je bent of heen gaat. Vooral dat laatste was een probleem omdat Japanners iets anders omgaan met kaarten (noorden is niet boven) en dus geheel verdwaald! Na heel wat rondjes toch mijn oriëntatiepunt weer gevonden: de enorme toren onderin. 13 meter hoger dan de eifeltoren, maar onmogelijk om te vinden. Gelukkig gevonden en meteen een beetje thuisgekomen op de Nederlandse ambassade waar koninginnedag al gevierd werd met haring, kaas en bitterballen. Na een iets succesvollere terugweg wel helemaal verkocht! Keihard door Tokyo scheuren op een fiets met een mandje is hartstikke leuk!

Tweezijdig Japan

De eerste dagen zitten erop! Toch het gevoel van lost in translation soms. Want ondanks al het harde oefenen op mijn Japans zijn nieuwe woorden redelijk onverstaanbaar. Daarnaast kunnen Japanners vaak toch echt geen Engels. Gelukkig doet iedereen wel zijn best om te communiceren. En met behulp van handen, voeten en wat Japans is het meeste toch mogelijk. Ondanks die communicatieproblemen ook Tokyo en Japan wat beter leren kennen. Wat opvalt zijn de twee kanten van Japan die hier in Tokyo hand in hand gaan. Aan de ene kant (links voor de kijker) de traditionele kant. En aan de andere kant (rechts voor de kijker) de hypermoderne kant.


Overal zie je traditionele elementen, zoals deze oude shinto tempel: een oase van rust in de drukke stad. Terwijl een stuk verderop mensen letterlijk in de rij staan voor de nieuwste elektronische snufjes in Akihabara. Beide kanten en de mix ervan zijn leuk om te ontdekken. Zo is mij gister het 'fortune'ritueel uitgelegd bij de tempel . Ondanks mijn 'bad  fortune' werd mij verteld dat je altijd nog je best kan doen om het geluk naar je hand te zetten. Misschien wel een mooi voorbeeld hoe de Japannners toch sterk kunnen zijn tijdens deze moeilijke tijden. Bij het ontdekken van de hypermoderne kant van Japan kan je weer denken aan een heerlijk (openbaar!) toilet met verwarmde bril en een pratende lift. Nog genoeg te leren, ontdekken en meemaken dus!

Home sweet home

  

Na een redelijk lange reis naar Tokyo met de nodige Franse taalproblemen, Japanse medepassagiers en stress nu eindelijk in mijn nieuwe huis. Daarvoor moest eerst de koffer heel Tokyo door gesleept worden, wat niet makkelijk werd door de harde regenbuien. Hoewel wennen na mijn vertrouwde huisje in Amsterdam, begint het er hier ook op te lijken. Met wat spulletjes uit de geweldige 100 yen winkel heb ik het al meteen verfraaid. De eerste ontdekkingstocht in de buurt was dan ook succesvol. Supermarkten en het station zijn op steenworp afstand. Die supermarkten zijn zelf nog een avontuur, want je weet bijna niet wat je koopt door de vaak alleen Japanse teksten op de bijzondere producten. Nu de stad verder ontdekken!

Sayonara Oranda!

Ondanks alle aardbevingen, nucleaire rampen en vertragingen ga ik gelukkig toch naar Tokyo om daar aan Keio University Japans te studeren. De komende 4 maanden hoop ik mijn Japans te verbeteren, maar vooral alle mooie en bizarre Japanse gewoontes mee te maken. Om jullie daarvan op de hoogte te houden zal ik geregeld hier verslag doen van alle, voldoende interessante, gebeurtenissen.